Lv. Atğm. Serdar Öztürk’ün bestelediği yukarıdaki sözcüklerle başlayan Selimiye Marşı ile tarihi Selimiye kışlasını inleten Selimiye Askeri Ortaokulu öğrencileri olan dünün çocukları/ bugünün dedeleri olan bizler tam elli yıl sonra yeniden ayni marş ile Selimiye Kışlasını inletmeye gidiyoruz.

      30-31 Mayıs 2009 tarihinde eşlerimizle birlikte hazırlanan proğrama uygun olarak yeniden çocukluk günlerimize döneceğiz. Bugün Birinci Ordu Karargâhı olarak kullanılan tarihi Selimiye kışlasında hayatta olan komutanlarımız ve sevgili hocalarımızla birlikte anılarımızı tazeleyeceğiz.

      Biz askerler emekli olduktan sonrada birbirimiz ile olan bağlarımızı muhafaza ederiz. Devre olarak oluşturduğumuz kuruluşlarda senenin muhtelif zamanlarında biraraya gelip anılarımızı tazeleriz. Bu faaliyetler bize mutluluk verir..

Devre toplantılarımız rutin olarak yürüttüğümüz faaliyetlerdir. Oysa bu defa durum çok farklıdır. Çünkü Selimiye Askeri Ortaokuluna subay olmak için giren ve okulun açık kaldığı dört yıl süre zarfında ayni disiplin ruhu ile yoğrulan Selimiyelilerin pek çoğu subay olamamıştır. Ama onlar sivil hayatlarında çok önemli mevkilerde hizmet üretmişlerdir. Bu arkadaşlarımızın çok kısa bir süre kalmış olmalarına rağmen aldıkları Selimiyelilik ruhunu aynen muhafaza ettiklerini elli yıl sonra görmek bizleri çok mutlu etmiştir. Farkında olmadan asker-sivil bu ülkenin güçlenmesine ve kalkınmasına birlikte harç koyduğumuzu anlamak ise ayrı bir sevinç kaynağımız olmuştur.  

      Selimiye Askeri Ortaokulu’nun ömrü çok kısadır. 1959’da kuruldu. 1963’de kapandı. Erzincan Askeri Lisesi ve Kuleli Askeri Lisesinin orta kısmında okuyan öğrencilerin buraya aktarılması ile birlikte doğrudan Selimiyeye katılan dünün üniformalı çocukları bugün adından sıkça bahsedilen 68 kuşağının gerçek temsilcilerini oluşturmaktadır. Bizler bugün ülkemizin ulaştığı gelişmişlik ve kalkınmışlık seviyesinde Selimiyeliler olarak önemli katkılar yaptığımızın bilinci içerisindeyiz.

Gerek ordu içinde ve gerekse sivil hayatta en üst noktalara çıkarak kendi alanlarında adından söz ettiren pek çok ünlü şahsın elli yıl sonra yeniden bir araya gelebilmesinde çağımız bilgisayar teknolojisinin büyük katkısı olmuştur. Müteşebbis arkadaşlarımızın özveri ile hazırladığı mütevazi bir web sitesi bizi kısa sürede birbirimize yeniden bağladı. Elli yıllık geçmişimizi anarak duygulandık. Kurulan iletişim ağı ile birbirimize kenetlendik.  

     Peki neler yapıldı bu bir kaç aylık kısa dönemde;

      -  Sınıfımızın en başarılı öğrencisi, okul birincimiz, başçavuşumuz E. Y.Müh. Yb. Ercan Ertüreten elli yıl sonra boşuna başçavuş olmadığını gösterdi ve yine başımıza geçti. Selimiyelileri bir araya getiren organizasyonun sorumluluğunu üstlendi. Sonunda Türkiye ile birlikte dünyanın dört bir yanına dağılmış Selimiyelileri eski günleri anmak ve yeniden kaynaşıp kucaklaşmak için 30-31 Mayıs tarihlerinde gerçekleştirecek etkinliklerde aileleriyle birlikte biraraya getirme başarısını sağladı.

      -  Web sitemiz açıldı. Her geçen gün geliştirilmeye devam ediliyor..

-  Bugün hayatta olan Selimiyeliler bulundu. Haberleşme ağı ile birbirine bağlandı. 

     -  Hocalarımız ve komutanlarımız ile ilgili bilgilere ulaşıldı. 

     -  İletişim bilgileri ulaşılabilen bütün Selimiyelilere gönderildi.

     -  Hatıra korumuz açıldı.

     -  Selimiye Askeri Ortaokulu Müzesi kurma çalışmaları başlatıldı.

     -   Daha ne gibi etkinlikler yapabileceğimize toplantıdan sonra karar vereceğiz.

     Şurası bir gerçek ki, insanlar hangi rütbe ve makamlara ulaşırsa ulaşsınlar çocuklukta birlikte geçirilen acı ve tatlı günler unutulmuyor. Hele Selimiye Kışlası gibi  devasa bir tarihi yapı içinde oluşan çocukluk arkadaşlıkları sağlam ve kalıcı oluyor. Çoğunu hiç tanımadığım ve adını bile duymadığım Selimiyelilerin birbirini tanımak için gösterdikleri büyük arzuyu yansıtan yazışmaları ile çok duygulandım..

     Evet, çocukluk arkadaşlıklarının bütün güzelliği ve saflığını herbiri altmışını geçmiş ihtiyar delikanlılar olarak özlemişiz.

     Ben, 1960 yılında Selimiye Askeri Ortaokulu üçüncü sınıfında üniforma ile tanışan ve 1996 yılında Topçu Kurmay Albay rütbesi ile üniformayı çıkaran Selimiyeli olarak 30-31 Mayıs’ı dört gözle bekliyorum. Çocukluk arkadaşlarımla bir arada olacağım iki günün 62 yıllık yaşantımın en güzel günleri olacağına inanıyorum..

      Sonuç olarak; İnsanların içinde yaşadıkları toplumdan kendilerini soyutlamaları mümkün değildir. Bireyler, aile, okul ve uzun yaşam süreci içinde elde ettikleri tecrübeleri sosyal statüleri çerçevesinde tertipledikleri sosyal aktivitelerle birbirlerine aktarırlar. Bu şekilde birbirleriyle kaynaşma, birlikte düşünme, ortak karar verebilme, ortak sevinç ve kederi paylaşma faaliyetleri bireylerle birlikte toplumları da güçlü kılar. Güçlü toplumlardan ise daima güçlü devletler oluşur.

     Selimiye Askeri Ortaokulu, bu ülkede mevcut binlerce eğitim kurumundan sadece biridir ve dört yıl gibi kısa bir süre içinde tarihe karışmıştır. Peki, bu kadar kısa bir süre içinde nasıl bir eğitim ve öğretim ruhu verilmiştir ki, elli yıl sonra mezunları birbirlerini unutmamıştır ve bir araya gelebilmek için büyük gayret göstermektedir.

     Evet, Neden? Neden bu insanlar biraraya gelme ihtiyacı duymaktadırlar?

      İşte işin püf noktası buradadır... Ve bu sorunun pek çok makul cevabı vardır..

     Ama sorunun gerçek cevabının bulunması toplum mühendislerinin işidir. Bu cevap mutlaka bulunmalı ve diğer öğretim kurumlarımızın mezunları için Selimiyeliler dayanışması bir örnek teşkil edebilmelidir. Türk toplumunun içinde bulunduğumuz ortamda böyle birlikteliklere şiddetle ihtiyacı vardır..

     Evet, biz Selimiyeliler elli yıl sonra Selimiye’de yeniden çocuklaşacağız..

     Diğer okullarımızdan mezun olanların da bizi örnek almalarını öneriyoruz..

     ( 05 MAYIS 2009)